Nadwaga - problem też psychologiczny

Zgadzam się nie jest prosto powiedzieć sobie od jutra jem mniej ale jednocześnie nią da się zrzucić kilogramów bez tej trudnej do wdrożenia decyzji. Na początek polecam zrezygnować z tzw. pustych kalori czyli słodyczy można w to miejsce worowadzić słodkie owoce.

A moim zdaniem ważnym czynnikiem o którym nikt nie wspomina są geny. U mnie niestety rodzice zawsze byli otyli i ja też od urodzenia mam skłonności do nadwagi - jem 1/2 tego co moje koleżanki ale mam spowolniony metabolizm i wszystko co zjem od razu odnajduje na swoim brzuszku. Niestety w tym przypadku psycholog nie pomoże :-(

Z drugiej strony nie ma co też tak bardzo demonizować nadwagi Ja żyję z nadwagą i nie pitrzebuję pomocy psychologa, czuję się świetnie i wiem, że z małym brzuszkiem też da się żyć :-)

Witam, Temat nadwagi w powiązaniu z samopoczuciem i innymi aspektami psychologicznymi, jak się ostatnio przekonałem, może być szerszy. Okazuje się, że ostatnio w Polsce występuje wręcz epidemia chorób tarczycy, niby wszyscy o tym słyszeli ale mało kto wie, że wiąże się to z jednej sprony z problemami nazwijmy to utrzymania wagi i powiedzmy sobie, że niezależnie od diety a z drugiej strony zaburzona gospodarka hormonami powoduje problemy natury emocjonalnej a w skrajnych przypadkach również psychicznej. Złość, poczucie przygnębienia, huśtawka nastrojów, apatia a przy okazji często u kobiet wystepuje również problem z płodnością. Przy tych problemach natury psychologicznej często pierwsze co przychodzi do głowy to udać się do psychologa a okazuje się, że w wielu przypadkach piwinniśmy zacząć od endokrynologa, po to chociażby żeby wyeliminować problemy psychologiczne, których podłożem może być tarczyca. Zachęcam wszystkich do badań w tym zakresie! Pozdrawiam psychologów również, gdyż nie jest moim celem deprecjonowanie ich pracy i starań a tylko to byśmy byli zdrowsi!

a te ciasteczka takie apetyczne mniam

Spotkałem się z poglądem, że podczas odchudzania, podczas stosowania diety można raz w tygodniu "oszukiwać", czyli jeść w nagrodę za wytrwanie w diecie coś, co się lubi, Np.: lody. Przyczyn otyłości może być wiele, zła przemiana materii, depresja, choroba nerwicowa, cukrzyca i wiele innych. Dawniej osoby przy tuszy były uważane, że się im dobrze powodzi i nawet obecnie w niektórych rejonach Polski można się z tym poglądem spotkać. Z psychologicznego punktu widzenia bardzo ważnym jest zaakceptowanie samego siebie takim, jakim się jest, a dopiero później stopniowe, delikatne zmiany sposobu odżywiania, tak by nie spowodować zaburzeń gastrycznych. Można zastosować stare sprawdzone Polskie przepisy kulinarne, które się sprawdzały, Np.: za naszej młodości. Nie mieszanie węglowodanów z białkami, stosowaliśmy już w przedszkolu, choć nieświadomie. Najpierw jedliśmy warzywa, a mięso jako najlepsze było zostawiane na koniec. Jest też dość istotnym, aby jeść regularnie i nie robić zbyt długich przerw między posiłkami. Gdy się robi zbyt długie przerwy między posiłkami, to organizm przechodzi w tryb oszczędzania i podczas jedzenia kumuluje zapasy na przyszłość, w razie przyszłych niedoborów żywności. Nie wspomniałem o wysiłku fizycznym, który przy spalaniu kalorii też jest istotny, a nie musi być jakimś męczeniem się, lecz zwykłym wykonywaniem fizycznych czynności. Pozdrawiam i życzę akceptacji własnego wyglądu oraz dużo zdrowia...

Zgadzam się, że nadwaga jest też problemem psychologicznym. Ja mam jakieś zaburzenie, że jak się zdenerwuję to od razu zaczynam szukać słodyczy i się objadać nimi. Mam też taki problem, że nie palę, nie palę i nagle jak zacznę palić to palę jednego papierosa za drugim, duszę się ale pale i znowu przestaję i wracam do tego jak tylko coś stresującego się pojawia w moim życiu. Nie wiem czy to jest coś co nadaje się na wizytę u psychologa, nawet się zastanawiam ale nie wiem chyba się jednak nie zdecyduję

A może jednak warto skonfrontować swoje zachowanie ze specjalistą? Nie musi być to nasz gabinet psychologiczny, może to być dowolny psycholog. Wydaje mi się, ze oferta w internecie jest dość duża i jest w kim wybrać. Można posiłkować się też opiniami innych osób. Szczerze polecam, moim zdaniem kilka spotkań z psychoterapeutą pomogłoby Pani zrozumieć mechanizmy Pani zachowania i je stopniowo wyeliminować. Pozdrawiam,

to brzmi jak ze skrajności w skrajnośc. woda kawa salata ogromny wysilek fizyczny,a za dwa dni paczka ciastek tv negatywne mysli i emocje. taki rollercoaster. może to też odzwierciedlenie naszego życia? ja zaczełabym od ćwiczenia wytrwałości,małymi kroczkami,a systematycznie i żadnych ograniczeń w jedzeniu, w którymś momencie dostrzega się, że chcemy o SIEBIE dbać, a kiedy o siebie dbasz to wybierasz Zdrowe jedzenie ( i nie karcisz się za ciastka, bo ich nie unikasz,tylko nie chcesz) nawiasem mówiąc czekam aż wrócą czasy, gdy "rozmiar kobiety" przestanie być Liczony. Zupenie jakby to wzynaczało co o sobie mysleć-bzdura straszna. Trzymam kciuki za wszystkie kobitki..i mężczyzn, którzy walczą o Zdrowie,nie rozmiar

a ja mam po prostu takie fale, że odchudzam się odchudzam i nagle jak zaczynam jeść to normalnie nie mogę się powstrzymać. Niby nic niezwykłego tylko te moje odchudzanie i obżarstwo ma takie skrajność, od niemal głodu do jedzenia takich ilości, że aż chciałabym zwymiotować, czuję, że zaraz pęknę. Czy to jest coś z czym powinnam iść do psychologa? Tak się pytam bo mówiąc szczerze już jestem zmęczona tymi napadami skrajności

Niedawno byłem na pewnym spotkanie z Profesorem psychologii i nie chodzi tu o jakąś psychoterapie tylko o spotkanie szkoleniowe i między innymi mowa była o tym jak bardzo nasze fizyczne "ja" powiązane jest z naszym psychicznym "ja". Nie jestem w stanie wszystkiego powtórzyć ale konkluzja jest jedna jeżeli zmieniamy sie wewnętrznia, czyli dokonujemy jakiegoś przewartościowania naszego życia, "naprawiamy" się wewnętrznie to jednocześnie takim zmianom towarzyszy zmiana naszego wyglądu, chudniemy, tyjemy, zapuszczamy włosy, obcinamy je itd. Co ciekawe, że może to działać w obie strony czyli podejmując jakieś wyzwania natury zmiany wyglądu, np chudniemy bo zaczęlismy uprawiać sport to zmieniamy się jednocześnie od strony psychologicznej. Tak to napisałem, może to kogoś zainspiruje do zmian

Powiem tak Jak najbardziej zgadzam się z opiniami, że w wielu przypadkach problem z nadwagą tkwi w naszych głowach a dokładnie w tym czy zechcemy się ruszyć i coś zmienić w swoim życiu. To coś to za każdym razem może być coś innego, czasami trzeba wyprowadzić się z domy, wyjść z toksycznego związku, przestać się zamartwiać - zacząć nie tylko myśleć o czymś ale stopniowo to realizować. Zmieniając nasze myślenie, naszą "psyche" zmienimy również nasze ciało czasami niezauważalnie.

Ja myslę, że kluczem do tego by pozbyć się nadmiernego tłuszczyku jest ruch! Ale zaskaczę tu wszystkich bo nie stoi to w sprzeczności z przytoczonymi w tym psychologicznym tekście tezami, gdyż żeby się ruszać też trzeba znaleźć wewnętrzną motywację do tego, akceptację co inni powiedzą, że biegam i przede wszystkim znaleźć wenętrzne siły by nie bać się wyjść z domu. Pozdrawiam Oleńka

Ja walczę z nadwagą od conajmniej 7 lat. To znaczy że się odchudzanie nawet ze z dobrym skutkiem ale przychodzą wakacje wybieram sobie wycieczkę z opcją all inclusive i jem jak oszalała i w ciągu 2 tygodni potrafię dosłownie przytyć 5 kilogramów. Powoli uświadamia sobie, że to może coś być w mojej głowie bo przecież nie muszę tego wszystkiego robić - nie muszę przede wszystkim korzystać z takiej oferty na wakacje! A jednak co roku to robię i odtwarzam ten sam schemat. Pomocy!

Ciekawy artykuł a w zasadzie rozmowa z psychologiem na temat otyłości jest na dziejszej gazeta.pl Taki mały cytat: w większości przypadków praca z psychoterapeutą, który pomoże odkryć przyczyny nadwagi, ale też wesprze w pracy nad wielką zmianą, której musi dokonać osoba z nadwagą

Na pewno coś w tym jest, że przyczyna nadwagi leży często w głowie. Oglądałem niedawno program na Discouvery poświęcony otyłym Amerykanom - jedna z kobiet po tym jak odszedł od niej mąż zaczęła jeść na potęgę. Doszła do jakichś 400kg w ciągu kilku lat. Ciekawa była wypowiedź psychologa, który dotarł do przyczyn tego obżarstwa. Według niego ta kobieta robiła to po to być dosłownie stworzyć wokół siebie pancerz ochronny, który sprawi, że nikt jej więcej nie skrzywdzi tak jak to zrobił jej mąż rozstając się z nią. Konkluzja była też taka, że ani dieta ani operacje zmniejszające żołądek nie będą na 100% skuteczne jeżeli nie dotrze się do psychologicznych źródeł nadmierneo obiadania się.

Też od wielu lat mam problem z nadwagą. Nie obżeram się, a mimo wszystko trudno jest mi zrzucić kilka kilogramów. Tekst pani psycholog Mianowskiej spowodował, że postanowiłam zastanowić się dlaczego jem? Czy tylko dlatego, że jestem głodna?

Ja miałem problemy z nadwagą. Jakoś to mi nie przeszkadzało do czasu jak nie mogłem zawiązać sznurówek w butach ;-) i coś we mnie pękło. Nagle uświadomiłem sobie, że albo coś z tym zaraz zrobię albo za chwilę będę mieć mproblemy z innymi czynnościami. Tak się zawziołem, że w niespełna rok zrzuciłem 20 kilogramów. To było 5 lat temu a mniejszą wagę trzymam do dziś. Powiem jedno czuję się znakomicie nie tylko od strony fizycznej ale psychicznie czuję się lepiej. Taki sukces bo tak to traktuję wpływa niesamowicie na samopoczucie. Niezależnie od przypadku polecam kazdemu zmierzenie się z nadwagą. Co ważne w moim przypadku nie stosowałem jakiś niesamowitych diet, po prostu ustaliłem sobie rytm jedzenia 3 razy dziennie bez podjadania pomiędzy. Odstawiłem jedynie słodycze oraz napoje gazowane typu Cola do tego trochę ćwidzeń i efekt przyszedł. Wydaje mi się też, że ważnym jest bo cały czas kontrolować wagę i cieszyć się takimi małymi sukcesami jak zrzucenie chociażby 0,5 kilograma. Ja ważyłem się codziennie po 2 - 3 razy. To pozwalało mi utrzymywać cały czas samodyscyplinę. Pozdrawiam i polecam